In deze blog lees je hoe een vermiste knuffel onderwerp van gesprek werd bij radio Veronica.

Zoals je eerder al hebt kunnen lezen in een blog of hebt kunnen horen in een podcast, zijn wij als gezin gek op Texel. We gaan daar graag naar toe maar het is niet altijd rozengeur en maneschijn in een groot gezin.

We besloten in de zomervakantie te kijken of we last minute nog iets konden boeken op Texel. We waren niet van plan om op vakantie te gaan maar we zijn er allebei aan toe om even lekker uit te waaien aan het strand. Om nou voor een dag heen en weer te rijden is ook zo wat dus besluit ik een oproepje te plaatsen met de vraag of er last minute nog iets beschikbaar is voor een nachtje.

Last minute geluk

De eigenaar van een accommodatie op Texel die normaal voor grote groepen bedoeld is stuurt een berichtje. Ze verhuren kamers van die locatie nu aan grote gezinnen omdat ze vanwege corona geen voetbalteams, schoutingclubs of andere grote groepen mogen ontvangen. Er was nog een 10 persoonskamer vrij, niet veel bijzonders maar in ieder geval een plek om te overnachten. Wij vonden het allang prima. Beetje campinggevoel en het ging er ons dan ook vooral om dat we er gewoon even lekker uit waren met het gezin. Ik ben pril zwanger van ons jongste zoontje. Niemand, behalve ik en mijn man weten er van en het voelt nog even heerlijk als ons geheimpje.

Met 4 kinderen en onze hond vertrekken we naar Texel. Hebben we alles? Ik check voor de zekerheid of ons zoontje van ruim 1 zijn speenknuffeltje mee heeft. Het is een schaapje en hij is er verknocht aan. Zo jong als hij is weigert hij te slapen zonder die knuffel. Van de oudste 3 kinderen ken ik dit niet. Ze vonden knuffeltjes altijd wel leuk en interessant maar ze hebben nooit een specifieke knuffel gehad waar ze zo aan gehecht waren als ons jongste zoontje aan dat van hem.

Ik heb echt geen idee meer hoe we aan het knuffeltje zijn gekomen, ik denk dat hij ooit in een babydoos heeft gezeten met producten erin.

Een oude bekende

Als we na een reis van 3,5 uur aankomen op Texel valt er een last van ons af. Heerlijk even weg ! De zon schijnt en het voelt heerlijk aangenaam als we bij de accommodatie aankomen. Er is een groot grasveld waar kinderen voetballen, ah top! Dan kunnen de oudste 3 zich hier ook wel vermaken denk ik terwijl ik om me heen kijk. Buiten staan picknickbankjes waar ik wat gezinnen zie genieten van drankjes in de zon. We waren in ieder geval niet de enige met dit idee. 

Als we langs de bankjes lopen valt mijn oog op een vrouw die daar zit, nou die komt me bekend voor. Ze staat op en komt gelijk naar me toe lopen en dan herken ik haar gelijk. Het is mijn oude buurmeisje van vroeger ! Nou dat is toevallig. Ze verteld dat ze met vrienden zijn en wijst naar de mensen achter haar. Ook die lijken me bekend voor te komen en als mijn dochter en zoon opeens heel blij naar een paar kinderen roepen en ernaartoe rennen, besef ik me dat deze mensen 2 straten achter ons wonen en onze kinderen altijd buiten spelen met elkaar. We raken aan de praat en hebben het erover hoe klein de wereld eigenlijk is. 

Als we onze spullen naar binnen hebben gesjouwd en de kinderen ondertussen alles hebben verkend gaan we er lekker op uit. Ons zoontje hangt bij mij in de draagzak en we besluiten een stuk te gaan wandelen. Door de duinen naar de zee, het is maar een wandeltocht van 20 minuten maar door mijn prille zwangerschap ben ik behoorlijk misselijk en sneller duizelig dus voor mij is het ver genoeg zo.

Nadat we lekker een tijdje op het strand hebben gezeten en de zon onder gaat besluiten we terug te lopen voordat het echt donker wordt. Mijn zoontje van 1 is rustig en kijkt om zich heen terwijl hij op zijn speentje sabbelt. Mooi die heeft hij nog vast, ik druk hem extra stevig onder de band van de draagzak zodat we het knuffeltje niet kunnen verliezen. 

We zijn hem kwijt !

Als we halverwege op de weg terug zijn begint mijn zoontje te huilen, ontroostbaar. Ik zoek naar het speentje maar kan hem niet vinden. Ik kijk om me heen, op de grond, in de draagzak maar nergens zie ik het knuffeltje. ‘Wacht !’ roep ik naar mijn man die een stukje verder is gelopen,  ‘het speentje van Josh is kwijt’. Mijn man komt teruglopen en kijkt ondertussen om zich heen. Mijn zoontje blijft krijsen en de mensen die langs ons heen lopen kijken wat we aan het doen zijn wanneer we het pad en de duinen afstruinen op zoek naar de speen. ‘Hij kan toch niet ver zijn’ zegt mijn man hardop. Ook de oudste kinderen helpen inmiddels mee met zoeken. Mijn man besluit de hele weg terug te lopen om te zoeken naar de speen terwijl ik snel verder loop met de kinderen om ons zoontje rustig te krijgen. Op de accommodatie waar we overnachten maak ik een lekker flesje melk, misschien dat hij daar rustig van wordt.

Nadat ik Josh gedoucht heb en hij net op bed ligt komt mijn man terug. Zonder speen. Alles heeft hij afgezocht maar zonder succes. Hoe kan dat nou ?! Zo ver zou hij niet kunnen zijn, voor we gingen lopen vanaf het strand hadden we hem nog. Wonder boven wonder is ons zoontje in slaap gevallen.

 We douchen het strandzand van ons af en spelen samen met de oudste 3 kinderen nog een spel in de gezamenlijke ruimte voor ook wij naar bed gaan. 

Wat een rampnacht

We liggen amper, het is net na middernacht als ons zoontje het op een krijsen zet. Shit, ik vlieg omhoog in mijn bed. Niet alleen besef ik me dat we het speentje niet hebben maar het galmt hier echt niet normaal hard. Ik til snel mijn zoontje uit bed en probeer hem stil te krijgen maar hij is ontroostbaar. Koortsachtig proberen mijn man en ik midden in de nacht van alles uit, een flesje drinken, een warme douche, zingen, verhaaltjes, alles trekken we uit de kast maar ons zoontje is niet rustig te krijgen. 

Omdat we ons zo bezwaard voelen naar de andere mensen toe die ergens in dit gebouw proberen te slapen gaan we van pure ellende om 4 uur in de ochtend maar naar buiten om te wandelen. We lopen weer richting de zee in de hoop dat we het knuffeltje met speen ergens tegenkomen maar uiteraard zien we hem nergens liggen. We blijven daar tot de zon opkomt en tegen de tijd van het ontbijt lopen we compleet gesloopt weer terug. Vandaag is de laatste dag en eigenlijk wilde we als afsluiter met de kinderen nog even naar het Ecomare maar dat leek ons nu geen optie meer met een oververmoeid en huilend kind.

Een oneindige zoektocht

Na het ontbijt pakken we onze spullen in en rijden heel Texel af. Het eiland van de schapen toch? Misschien vinden we eenzelfde knuffel of op zijn minst één die er op lijkt. Werkelijk elke winkel struinen we af maar eenzelfde knuffel leek onvindbaar. Uiteraard hebben we een paar speenknuffels gekocht die er in ieder geval op leken maar ons zoontje was niet gek en moest er niks van weten. Als mijn man weer een poging deed in een winkel zocht ik ondertussen heel internet af maar ik kon dezelfde gewoon niet vinden.

Een oproepje op facebook met een foto van ons zoontje met de knuffel leverde ons heel veel tips op maar geen enkele leidde ons naar hetzelfde knuffeltje.

Vermoeid en teleurgesteld reden we naar huis. Wat een domper dit ! In een laatste poging plaats ik op de terugweg een advertentie op marktplaats met het verhaal van de verloren knuffel in de hoop dat iemand hem heeft of weet waar die te koop is.

Compleet vermoeid en met piepende oren van het non stop gehuil van ons zoontje kwamen we thuis. Ook de oudste waren blij dat ze de auto uit konden en vluchtte snel naar buurtgenootjes om buiten te spelen.

Ons zoontje werd geloof ik zelf ook moe van zijn gehuil dus viel hij uiteindelijk in slaap. Van korte duur, dat wel want een tweede onrustige nacht volgde.

Een heel gek telefoontje

De volgende dag ging mijn telefoon. Ik keek op het schermpje, wat een raar nummer dacht ik toen ik zag welk nummer mij probeerde te bellen. Ik nam op en schrok me kapot toen ik hoorde wie het was. Een DJ van radio Veronica belde me, ik dacht eerst dat het een grap was. Waarom zou die mij nou bellen? 

Op marktplaats had hij mijn oproepje over het schapenknuffeltje voorbij zien komen en vroeg of ik misschien een oproep wilde doen in de uitzending bij hem. Genoeg luisteraars en vast wel iemand die kon helpen. Een beetje overvallen stemde ik in. Ondertussen probeerde ik wild gebarend mijn man duidelijk te maken wie ik aan de lijn had maar hij zat me schaapachtig aan te kijken en dacht waarschijnlijk dat ik acuut werd overvallen door een zonnesteek ofzo.

Niet veel later kwam ik in de uitzending en was mijn oproep voor heel Nederland te horen. En dat ook nog eens met succes ! van een aantal mensen kreeg ik bericht dat ze exact zo’n knuffel hadden liggen. Zelfs uit Duitsland werd ik benaderd door mensen die dachten dat hij uit een Duitse winkel kwam. 

Deze man maakt mijn dag

Er werden 3 knuffeltjes naar ons toegestuurd en de volgende dag hadden we de eerste al in huis ! Ik ben serieus nog nooit zo blij geweest om de pakketbezorger te zien en wilde die beste man wel om de nek vliegen. Yes! het was echt precies dezelfde. Nu was het nog de vraag of ons zoontje hem ook zou accepteren. Nou dat deed hij ! gelukkig zeg, daarmee keerde de rust in huis weer terug en hebben we de rest van de vakantie alsnog kunnen genieten.

Als ik al dacht de wijsheid in pacht te hebben met vier kinderen ben ik daar toen even goed op terug gekomen. Zorg altijd voor een back-up knuffeltje ! Er zal vast nog een heleboel verkeerd gaan in onze reis door het grootbrengen van kinderen maar dit overkomt ons in ieder geval geen tweede keer meer en ookal was ik pas pas pril zwanger, we hebben gelijk het speenknuffeltje voor de baby dubbel ingeslagen.