In dit verhaal neem ik je mee naar een hele bijzondere bevalling die ik uiteindelijk NIET gefotografeerd heb.

Ik plaats een berichtje op facebook. De afgelopen tijd heb ik me bezig gehouden met geboortefotografie. Iets wat mij altijd al heeft aangesproken maar wat niet makkelijk te realiseren is in een gezin met 5 kinderen en een man die werkt. Het is een droom voor mij om me te richten op geboortefotografie en het voelt nu als het juiste moment om te kijken of dit in te passen is in ons toch al drukke leven.

Ik kies voor geboortefotografie

Een aantal weken geleden heb ik de opleiding afgerond en ben ik bezig geweest om mijn werkwijze uit te werken en dit vorm te geven in een brochure waar potentiële klanten informatie uit kunnen halen. Ik heb mijn materiaal uitgebreid met een goede lens voor mijn camera die perfect is voor het fotograferen van geboortes. Vaak heb je te maken met kleine ruimtes en moeilijke lichtomstandigheden en dan is een goede lens wel zo prettig. Je moet er toch niet aan denken dat je de foto´s van een geboorte verpest ! Het is niet alsof je het moment even opnieuw kunt doen. Laten we zeggen, een goede voorbereiding is het halve werk.

Even terug naar mijn facebook bericht. Ik heb besloten om 1 bevalling gratis aan te bieden in ruil voor het gebruik van de foto´s en heb hiervoor een advertentie geplaatst. Hiermee kan ik een mooi album maken om aan klanten te laten zien en ook kan ik het gebruiken in mijn brochures, socials en website. Een geboortefotograaf is een behoorlijke investering dus vind ik het wel zo prettig te laten zien wat een klant van mij kan verwachten en wat voor werk ik maak.

Kennismakingsgesprek op bekend terrein

Er komen veel reacties binnen en bij 1 heb ik gelijk een goed gevoel. We raken aan de praat en ze wil graag een kennismakingsgesprek in plannen. Er is 1 maar, de uitgerekende datum is 2 weken eerder dan ik me op ingesteld had. Normaal geen probleem natuurlijk maar ik sta vanaf 38 weken gegarandeerd stand-by om 24/7 opgeroepen te kunnen worden en die week valt precies op het moment dat wij als gezin op vakantie gaan naar Texel. We hebben het erover en besluiten toch het kennismakingsgesprek te plannen. Het is hun eerste kindje en de kans dat het met 38 weken geboren wordt is niet mega groot dus we nemen de gok met het risico dat ik er niet bij kan zijn.

Het kennismakingsgesprek is fijn. Wat een ontzettend leuk en lief stel! Ze wonen in Deventer en de bevalling zal plaats vinden in het ziekenhuis daar. Voor mij is dit maar 20 minuten rijden en Deventer is bekend terrein aangezien ik zelf 10 jaar daar in de buurt heb gewoond. De oudste 3 kindjes zijn zelfs in Deventer ziekenhuis geboren dus dat maakt het extra speciaal. We hebben het over mijn vakantie en het risico dat ik er niet ben. Als ik vertel dat we altijd graag naar Texel gaan blijken ze daar familie te hebben wonen, hoe toevallig is dat.

De dagen vliegen voorbij. Met de fotografie is het tot aan kerst volledig volgepland en ook met kerst zijn we druk met etentjes en familiebezoekjes. Op vrijdag gaan we naar Texel, wat kijk ik daar naar uit! Een week lang lekker met het gezin, voor het eerst oud&nieuw niet thuis vieren. Lekker uitwaaien aan zee, heerlijk! 

De bevalling begint veel eerder dan gedacht

Met de kerst nog vers achter ons beginnen we op de donderdag al langzaam met de voorbereidingen voor de vakantie als ik tijdens de lunch opeens een appje krijg. De vliezen zijn gebroken! Wow, die zag ik niet aankomen. Ze is pas 38 weken zwanger en had er helemaal nog niet op gerekend. Snel denk ik na, dit kan alle kanten nog op gaan. Dat de vliezen gebroken zijn zegt in principe nog niet veel behalve dan dat we bevalling binnen 24 uur op gang moet komen. Ik kwam al snel tot de conclusie dat er een grote kans zou zijn dat ik het niet meer zou halen.

Amper een paar uur later krijg ik een appje dat ze weeën heeft. Yes, van binnen maak ik een klein vreugdesprongetje. Misschien zet het door en misschien kan ik er dan toch nog bij zijn ! Begin van de avond heeft ze 2 centimeter ontsluiting en wat later op de avond komt de verloskundige weer. Ik duim dat het in dit tempo door gaat. Helaas blijkt bij de tweede controle later op de avond dat ze nog steeds 2 centimer heeft. Ik twijfel wat ik ga doen, slapen, wakker blijven, even dommelen ? Het kan alle kanten op gaan en ik besluit te gaan slapen met het geluid van mijn telefoon op zijn hardst. Rond 4 uur snachts vertrekt ze naar het ziekenhuis en heeft ze 4 centimeter ontsluiting. Vanaf dat moment ben ik echt wakker, nog maar 1 centimeter en dan kan ik die kant op gaan rijden. Als ze om 6 uur op de 5 centimeter zit rij ik die kant op. 

Persoonlijke gevoelens onderweg naar het ziekenhuis

Het is nog donker en heerlijk rustig op de snelweg. Ik heb een lekker muziekje aan staan en denk terug aan mijn eigen bevallingen in datzelfde ziekenhuis. Het lijkt alweer een eeuwigheid geleden, mijn oudste dochter wordt over 2 weken 14 jaar en mijn zoontje die daar is geboren is inmiddels al 10. Ik ben benieuwd of ik nog wat herken.

Doordat het zo vroeg is kan ik de auto heel dicht bij de ingang zetten, wat een luxe ! Ik vind het spannend. Niet alleen omdat het de eerste bevalling is die ik ga fotograferen maar ook omdat het nog steeds de vraag is of ik het wel red tot aan de geboorte. Uiteraard spelen er stiekem ook wat eigen gevoelens mee. Mijn oudste 3 kindjes zijn er geboren, ik heb lang in dit ziekenhuis gelegen voor en na de bevalling van mijn oudste dochter. Veel meegemaakt hier en nu is het de eerste keer dat ik hier weer terug ben. 

Met mijn man heb ik afgesproken dat we uiterlijk 15.30 uur weg moeten rijden. Alles wat nog ingepakt moet worden neemt hij op zich zodat ik zo lang mogelijk kan rekken in het ziekenhuis.

Dit kan geen toeval zijn

Ik meld me op de kraamafdeling bij de balie. Een aardige mevrouw laat me gelijk mijn jas ophangen in de kleedkamer van het personeel en wijst me de kraamsuite waar ik moet zijn. Mijn hart staat even stil, nummer 9 ! oh wauw, nummer 9 ! Dit is dezelfde kamer als waar mijn zoontje is geboren. Snel stuur ik een appje naar mijn man, hoe bijzonder is dit ! Op dat moment had ik nog geen idee dat mijn hart die dag nog een paar keer stil zou staan.

Op de kamer is het nog donker. De aanstaande mama heeft een ruggenprik gehad waardoor ze nog even lekker heeft kunnen slapen en ook de aanstaande papa wordt net wakker. In alle rust maak ik wat detail foto’s van de kamer. Ze ligt aan allerlei apparatuur om de weeën te meten en de hartslag van de kleine in de gaten te houden. Nog half in het donker maak ik wat foto’s van het apparatuur, zo kan ze later altijd weer terug kijken naar deze details waar de metingen op staan. Ook het wiegje met de kleertjes die klaar staan fotografeer ik al vast. Papa haalt een rugzakje tevoorschijn, een ontzettend schattig rugzakje van teddy stof met de naam van hun zoontje erop. Wat een mooie naam! Ik voel me vereerd dat ik het al weet en maak ook daar een foto van.

Over een uur komen ze weer een check doen en omdat het verder rustig is nu besluit ik ze lekker even samen te laten en haal wat koffie in het restaurant. Daar kan ik gelijk nog even wat mails wegwerken en de laatste shoot afleveren voor ik op vakantie ga.

Rond het moment van de check ben ik weer terug op de kamer, ik maak een foto van de klok die er hangt. Het is inmiddels iets na half 9.  Als de verpleegkundige van die dag de kamer binnen komt lopen staat mijn hart voor de tweede keer stil. Wanneer ze zich voorstelt weet ik het zeker ! Deze vrouw was bij mijn bevalling toen mijn 2^e dochter ter wereld kwam, bijna 12 jaar geleden ! Ik hou me stil, het draait nu niet om mij en ga door met foto’s maken maar van binnen giert de adrenaline door mijn lijf.

De bevalling stagneert

Helaas ontstaan er wat complicaties en krijgt ze koorts. Ze krijgt hier antibiotica voor en ze houdt zich ontzettend sterk. Wat is ze nuchter, wat een powervrouw ! het kabbelt een beetje voort. Af en toe laat ik ze alleen en zit ik bij de verpleegkundige in de koffiekamer of loop ik een rondje door het ziekenhuis. Iedereen is ontzettend vriendelijk en ik heb leuke gesprekken met de verpleegkundige van de dagdienst. Tussendoor maak ik af en toe wat foto’s en klets ik over van alles en nog wat met de aanstaande ouders. De bevalling blijft steken en zelfs 7 uur later heeft ze nog steeds maar 5 centimeter ontsluiting. De weeën opwekkers die ze krijgt via het infuus waren iets te heftig voor de kleine waardoor ze die weer uit hebben gezet, nu gaan ze toch nog een poging wagen en zetten het infuus met de opwekkers weer aan. Ik kijk op de klok, ik heb niet veel tijd meer en begin er aan te geloven dat ik het niet meer ga redden.

Het is niet te geloven

Als het echt tijd is om te gaan nemen we afscheid. In de auto moet ik toch wel even een traantje laten. Wat ontzettend jammer dat ik dit niet heb kunnen afmaken en wat een ontlading van de 24 uur dat ik er al mee bezig ben. Ik hoop van harte dat de bevalling verder voorspoedig verloopt en dat ze haar zoontje snel en veilig in de armen kan sluiten. Ik vond het ondanks dat een prachtige ervaring. Ook verwonder ik me over de vriendelijkheid van iedereen die daar aan het werk was.

Thuis slaat de teleurstelling om in vreugde. Yes we gaan op vakantie! De kinderen stuiteren alle kanten op en mijn man heeft alles tot in de puntjes geregeld. We kunnen gaan! We hebben nog een best ritje voor de boeg en in de auto val ik in slaap. Af en toe check ik mijn telefoon.

Eindelijk krijg ik laat op de avond een berichtje, hun zoontje is geboren en alles gaat goed ! wat ben ik blij voor ze. Ik lees het berichtje nog eens door en dan staat mijn hart voor de 3^e keer even stil die dag. Snel pak ik mijn camera erbij en scroll door de foto’s die ik heb gemaakt en dat bevestigd mijn gevoel. Het kindje is geboren, iets over half 9 deze avond. Exact even laat als dat ik vanmorgen een foto maakte van de klok die in hun kamer hing !