In deze aflevering “Mijn traumatische bevalling” neem ik je mee naar de bevalling van mijn jongste zoontje waardoor ik achter ben gebleven met een trauma.

De bevalling van mijn jongste zoontje Thio, nu bijna 2 jaar oud was voor mij de meest traumatische ervaringen van al mijn bevallingen. Ik dacht eigenlijk alles wel gehad te hebben qua bevallingen en ik was er dan ook van overtuigd dat ik het dit keer, de aller laatste bevalling, positief zou kunnen afsluiten. Zat ik daar even naast.

De laatste zwangerschap

In twee vorige zwangerschappen had ik te maken gehad met pre eclampsie en hypertensie. Volgens de gynaecoloog puur pech en geen verhoogde kans om het weer te ontwikkelen. Voor ons was dit een soort van ‘veilig’ groen licht. De zwangerschap verliep heel voorspoedig, ik voelde me goed en genoot van de zwangerschap met de wetenschap dat dit ook de laatste keer zou zijn. Mijn man en ik hadden besloten dat ik mij tijdens deze laatste  keizersnede zou laten steriliseren. Na 6 zwangerschappen en 5 gezonde kindjes zou het mooi zijn geweest. Niet alleen was het lichamelijk een behoorlijk aanslag al geweest op mij maar wat konden we ons nou nog meer wensen dan ons mooie gezin die we al hadden. Het was goed zo. Ons jongste zoontje werd de kers op de taart maar daar heb ik wel veel voor moeten inleveren zeg.

Ik had wat standaard kwaaltjes en wat last van mijn bekken maar het was alsnog een absolute verademing vergeleken bij de vorige zwangerschappen. Ik kon en deed dan ook nog alles en was zo gelukkig om zo’n zwangerschap te mogen ervaren.

Met 33 weken bleek mijn bloeddruk toch verhoogd te zijn, ik werd direct doorgestuurd naar een gynaecoloog en na wat bloed en urine onderzoek besloten ze, ook gezien het verleden, te starten met bloeddruk medicatie. Best een domper omdat je niet alle medicatie veilig kunt nemen tijdens de zwangerschap en het veilige medicijn tegen een hoge bloeddruk heeft helaas nare bijwerkingen, wist ik nog van de vorige keer. Maar alles voor de gezondheid van mijzelf en van de kleine dus direct gestart.

Met die medicatie was het goed onder controle. Met 36 weken zwangerschap zijn mijn inmiddels man en ik zelfs nog getrouwde en ik voelde me top !

Niet serieus genomen

Helaas ging het vanaf de week na de bruiloft al snel slechter. Ik begon bloed met slijm uit mijn keel op te hoesten, niet eens een klein beetje maar de hele dag door. Ik was er verder niet ziek bij, geen koorts geen keelpijn… niks. Wel had ik weer veel pijn op mijn borst, ik was erg benauwd en kreeg erg veel last van hartkloppingen. Ook mijn bloeddruk ging ondanks de medicatie snel omhoog. Meerdere keren per week had ik controles op de spoedpoli van de gynaecologie afdeling waar ik ook aangaf waar ik last van had, ondersteund met foto’s van het vele bloed wat ik ophoestte. Volgens de verpleegkundige waren het vast de zuurbranden die voor wat wondjes zorgde en was het zeker niet iets om me zorgen over te maken.

Uiteraard zat het mij niet lekker en na aandringen kwam er uiteindelijk een arts assistente bij me om in mijn keel te kijken. Ze had niet de juiste instrumenten en keer met het roerstaafje van mijn thee en het zaklampje van haar telefoon even snel in mijn keel. Ik hoef vast niet uit te leggen hoe amateuristisch dit overkwam, laat staan dat ik me op dat moment serieus genomen voelde. Er was niks te zien aan mijn keel en daarmee was de kous af.

Toen ik vroeg of dat bloed wel normaal was in combinatie met pijn op mijn borst en hartkloppingen kreeg ik als antwoord dat dat niet haar “afdeling” was. Het was in haar ogen kennelijk ook niet nodig om me te laten checken door iemand die daar wel kaas van gegeten had. Nee, in plaats daarvan moest ik met deze klacht maar naar de huisarts. En zo kon ik het weekend in.

Dat bezoekje aan de huisarts kwam er niet meer van want nog geen 24 uur later werd ik na een controle van mijn bloeddruk direct opgenomen in het ziekenhuis. De waardes waren veel te hoog. Inmiddels was ik al 38 weken zwanger en gezien mijn klachten en enorme angst dat het mis zou gaan heb ik gevraagd of ze de kleine alsjeblieft eerder konden halen. Het was immers al een veilig termijn en bij ons zoontje van 3 hebben ze het om dezelfde reden ook bij 38 weken gehaald.

Het ging snel slechter

Helaas vond de gynaecoloog waar ik nu bij was het beter om even af te wachten. Dat “even” afwachten betekende wel dat ik de hoogste dosering van de bloeddruk medicatie moest slikken, 3x per dag. Ik had veel last van bijwerkingen, werd er sloom van, extreem duizelig, hartkloppingen, viel steeds in slaap en werd badend in het zweet wakker van de meest vreselijke nachtmerries. Het begon een lijdensweg te worden en dat allemaal om het nog “eventjes” te rekken tot minimaal 39 weken.

2 dagen later op vrijdagavond ging het helemaal mis. Ik voelde me nog slechter. De verpleegkundige zag aan mij dat het helemaal niet goed ging en deed gelijk alle checks. Mijn bloeddruk rees de pan uit en de hartslag van de kleine kwam niet meer onder de 200 slagen per minuut. Direct werd er een arts bijgehaald en besloten ze om nog meer medicatie te geven. Het ging on nifedipine, eerst een snelwerkende pil om binnen 15 minuten de bloeddruk naar beneden te krijgen. Ik raakte volledig in paniek, een week eerder had een gynaecoloog mij verteld dat ze die medicatie alleen in uiterste nood gebruiken, nauwelijks of slecht getest op zwangere vrouwen en nare bijwerkingen. Op dat moment was dat ook nog maar het enige waar ik aan kon denken bij Nifedipine. Volledig in paniek trilde ik bijna mijn bed uit. Ze stonden erop dat ik de pil nam.  Nog geen uur later kreeg ik daar nog zo’n zelfde maar dan langzaam werkende pil overheen en dan nog de medicatie die ik al kreeg in de hoogste dosering. Ik heb gesmeekt of ze de kleine alsjeblieft konden halen, waarom moesten we dit nog ondergaan op een termijn die voor de kleine buiten de baarmoeder al veilig was?! Er werd ons verzekerd dat als ze onze waardes stabiel hadden ze me niet langer door zouden laten lopen en dat weekend de kleine zouden halen.

Ik probeerde er vertrouwen in te hebben en wilde niks liever dan dat het goed zou komen, ik werd langzaam wat rustiger.

Doodsangst en geen afscheid genomen

Helaas werd die nacht de meest helse nacht die ik ook heb ervaren. De druk en de pijn in mijn hoofd en op mijn borst waren bijna ondragelijk. Het deed zo veel pijn dat ik er van moest overgeven.  Nog steeds zat daar bloed bij. Ik wist niet meer waar ik het zoeken moest. Om half 2 snachts werd mijn man uit bed gebeld dat hij naar het ziekenhuis moest komen. Nog nooit ben ik zo bang geweest om iets niet na te kunnen vertellen. Het enige wat er nog door mij heen ging was: “ik heb geen eens afscheid genomen van mijn kindjes”.

Voor de vreselijke pijn kreeg ik tramadol maar die werkte niet eens. Gelukkig was mijn man al snel bij me en wist hij midden in de nacht oppas te regelen voor onze andere 4 kinderen. Samen hebben we de nacht “uitgezeten”.

Godzijdank begon ik mij in de loop van de volgende dag langzaamaan iets beter te voelen. De bloeddruk daalde, de pijn was dragelijker en de hartslag van kleine normaliseerde weer. Één ding wist ik zeker, een nacht als deze wilde ik NOOIT meer meemaken. Met de belofte van de arts die nacht in ons achterhoofd hoopte we dat die zaterdag ingegrepen zou worden. Helaas was er inmiddels gewisseld van dienst en kregen we doodleuk te horen dat ze de keizersnede uit wilde stellen. De waardes waren nu stabiel met al die medicatie en een keizersnede in het weekend was maar lastig. Ze hadden het zo toch onder controle ? dus moest ik het nog maar even uitzingen.

Toch niet ingegrepen

Vraag me niet hoe, standje overleven maar dat weekend heb ik inderdaad moeten uitzingen en op maandag werd dan eindelijk via het spoedprogramma de kleine gehaald. Die maandag kreeg ik een bepaalde rust over me heen. Gelukkig zou aan al deze ellende een eind komen. De keizersnede duurde langer dan verwacht, onder andere door het littekenweefsel van de vorige keer en omdat de eileiders verwijderd zouden worden. Hierdoor begon de ruggenprik tijdens de operatie uit te werken en voelde ik letterlijk wat er gebeurde, vreselijk ! Gelukkig hebben ze daar adequaat op gereageerd en heb ik, los daarvan, de keizersnede als prima ervaren. Thio werd geboren, gezond en wel, wat een geluk!

Ik wilde zo ontzettend graag gaan genieten vanaf dat punt, alles achter ons laten en vooruit kijken maar helaas zat dat er niet in.

Door de mangel

Nog geen 48 uur na de keizersnede, toen we net onze ontslag papieren hadden getekend en we op het punt stonden naar huis te gaan kwamen er drie artsen de kamer binnengelopen. Ze hadden gehoord en gelezen welke klachten ik , inmiddels al 2 weken ! had en wilde dat toch echt eerst onderzoeken voor ik naar huis mocht. Opeens moest ik weer blijven en werd ik door de mangel gehaald. Longfoto, ct scan, bloedafname enz. Aan de hand van die uitslagen wilde ze een bronchoscopie doen.

Ik brak, alweer. Fijn dat ze het serieus namen maar waarom nu pas?! Al die onderzoeken net na een keizersnede, ik was werkelijk waar gebroken. Gelukkig stemde ze er mee in de bronchoscopie heel even uit te stellen zodat ik eerst even iets kon aansterken.

Gedesoriënteerd en bang

Helemaal op en gebroken kwamen we thuis, wel vol goede moed. Nu kon het genieten eindelijk echt gaan beginnen! Lekker thuis, met ons gezin rustig aansterken en verwerken wat er eigenlijk allemaal gebeurd was. Het was inmiddels al woensdagavond en de dag erop zouden we gelijk al zonder kraamzorg zitten door een verplichte scholing. De kraamzorg die achterwacht had zat thuis met covid dus er was ook geen vervanging beschikbaar. Op donderdagnacht kregen we een appje dat ook de vrijdag geen kraamzorg beschikbaar was door een bevalling die die nacht was begonnen. Ondank dat probeerde we er het beste van te maken. Mijn man vloog van hot naar her met alle kinderen en probeerde ondertussen mij te verzorgen. Hij leek wel een volleerd verpleegkundige.

Maar door alle medicatie die ik had gehad, de traumatische gebeurtenis en het slaaptekort werd ik in de eerste paar nachten compleet gedesoriënteerd wakker. Ik wist niet meer waar ik was, wie ik was, herkende mijn man niet en zelfs onze pasgeboren baby niet. Zoiets had ik nog nooit ervaren en voelde verschrikkelijk eng, alsof ik gevangen zat in mijn lichaam, het was zo beklemmend en beangstigend. Toen ik een 3^e keer wakker schrok en in paniek op zoek was naar een 2^e baby die er zou moeten zijn, belande we die nacht op de spoedeisende hulp. 

Gelukkig bleek het geen kraampsychose maar een bijwerking van alle medicatie die ik had gehad, het slaaptekort en de heftige gebeurtenissen van die afgelopen weken. Er werd uitgelegd dat als je wakker schrikt terwijl je zo hoog in je stresslevel zit, je gedesoriënteerd wakker kan worden. Met oxazepam kregen ze dat level naar beneden waardoor ik niet meer gedesoriënteerd wakker zou schrikken.

De angst zat er goed in en het liefst wilde ik nooit meer in slaap vallen, zo bang voor herhaling. De nachten werden een soort trauma voor mij. Gelukkig deed de oxazepam zijn werk en kreeg de arts gelijk dat het niet meer zou gebeuren.

Nog meer ellende

Ergens durf ik bijna niet meer verder de typen/vertellen omdat het haast ongeloofwaardig begint te worden maar in diezelfde kraamweek kreeg ik kramp in mijn kuit want al snel uitstraalde door mijn hele been, die vrijdag kreeg ik zelfs koorts. Er stond al een afspraak gepland met de longarts maar ik had geen idee dat zoiets als dit ook daar mee te maken kan hebben. Dus belde ik de huisarts waar ik gelijk dezelfde dag nog terecht kon. Zij vertrouwde het niet en belde gelijk met de longarts waar ik voor die middag eigenlijk al een afspraak mee had staan. Het resulteerde in wederom een dag in het ziekenhuis voor onderzoek. Helaas bleek ik trombose te hebben en kreeg ik gelijk prikinstructies om diezelfde dag nog te beginnen met het dagelijks spuiten van bloedverdunners in mijn buik. Ik vond het vreselijk, prikken in je buik die al zo gevoelig was na een keizersnede. Was dat maar het ergste, wat ik nog veel erger vond was dat ik het vertrouwen in mijn lichaam volledig kwijt was. De angst dat ons nog meer te wachten stond was enorm.  Angst dat de trombose erger zou worden of door zou schieten, angst om dood te gaan of om niet meer beter te worden. Ik wilde niets liever dan gewoon genieten, ik was niet depressief, ik was doodsbang.

We zijn nu bijna 2 jaar verder en ik heb een behoorlijke weg moeten afleggen al. Medisch was dat nog niet het einde want het hele jaar na deze zwangerschap was vreselijk heftig. Mijn man en ik hebben vlak na de bevalling samen trauma therapie gehad wat heel erg helpend was. De weg die ik daarna nog heb moeten afleggen is voor een andere keer.

Wat ik er toch uit heb kunnen halen voor mijzelf

Als ik dan toch iets positiefs kan halen uit dit verhaal dan is het zeker dat het besef van wat we hebben nog veel en veel sterker is geworden. Ik wil niks missen en elke dag van elk klein moment genieten, groot of klein. Het heeft me extra gemotiveerd om mijn dromen achterna te gaan en te doen waar ik gelukkig van wordt. Ik heb afstand genomen van mensen die niet goed voor me waren en nieuwe vriendschappen gesloten. Ik heb geleerd nog meer naar mijn onderbuik gevoel te luisteren dan dat ik al deed. Ik ben er nog niet, maar stapje voor stapje ga ik vooruit en kom ik terug in een betere versie van mijzelf.